Αγία Αναστασία Φαρμακολύτρια: Εύλογήσαντος τού ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εισάκουσον τής προσευχής μου, ενώτισαι τήν δέησίν μου εν τή αληθεία Σου, εισάκουσον μου εν τή δικαιοσύνη Σου καί μή εισέλθης εις κρίσιν μετά τού δούλου Σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν Σου, πάς ζών. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός τήν ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γήν τήν ζωήν μου. Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος καί ηκηδίασεν επ εμέ τό πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοίς έργοις Σου, εν ποιήμασι τών χειρών Σου εμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, η ψυχή μου ως γή άνυδρός Σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε τό πνεύμα μου. Μή αποστρέψης τό πρόσωπόν Σου απ εμού καί ομοιωθήσομαι τοίς καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μου τό πρωΐ τό έλεός Σου, ότι επί Σοί ήλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν ή πορεύσομαι, ότι πρός Σέ ήρα τήν ψυχήν μου. Εξελού με εκ τών εχθρών μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τού ποιείν τό θέλημά Σου, ότι Σύ εί ο Θεός μου. Τό Πνεύμα Σου τό αγαθόν οδηγήσει με εν γή ευθεία, ένεκεν τού ονόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τή δικαιοσύνη Σου εξάξεις εκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί εν τώ ελέει Σου εξολοθρεύσεις τούς εχθρούς μου. Καί απολείς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος Σου ειμί.
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχ. α/. Εξομολογείσθε τώ Κυρίω, ότι αγαθός, ότι εις τόν αιώνα τό έλεος αυτού.
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος β. Πάντα τά έθνη εκύκλωσάν με, καί τώ ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος γ. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη, καί έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Είτα τό τροπάριον.
Ήχος δ΄. Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ.
Ως τών νοσούντων ταχινή θεραπεία, καί πεπτωκότων εξανάστασις θεία, Αναστασίαν μάρτυς καλλιπάρθενε, λύτρωσαι τούς κάμνοντας συντριμμών ολεθρίων, έγειρον πρεσβείαις σου, εκ βυθού απωλείας, τούς αλλοτρόπω πίστει καί στοργή, τή ιερά σου Εικόνι προστρέχοντας.
Δόξα. Καί νύν. Θεοτόκιον.
Ου σιωπήσωμεν πότε Θεοτόκε, τάς δυναστείας Σου λαλείν οι ανάξιοι, ειμή γάρ Σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δέ διεφύλαξεν, έως νύν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ Σού, Σούς γάρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων
Ο Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ελέησόν με, ο Θεός, κατά τό μέγα έλεός Σου καί κατά τό πλήθος τών οικτιρμών Σου, εξάλειψον τό ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνόν με από τής ανομίας μου καί από τής αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι τήν ανομίαν μου εγώ γινώσκω καί η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστι διά παντός. Σοί μόνω ήμαρτον καί τό πονηρόν ενώπιόν Σου εποίησα, όπως άν δικαιωθής εν τοίς λόγοις Σου καί νικήσης εν τώ κρίνεσθαί Σε. Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην καί εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γάρ αλήθειαν ηγάπησας, τά άδηλα καί τά κρύφια τής σοφίας Σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω καί καθαρισθήσομαι, πλυνείς με καί υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν καί ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον τό πρόσωπόν Σου από τών αμαρτιών μου καί πάσας τάς ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός καί πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοίς εγκάτοις μου. Μή απορρίψης με από τού προσώπου Σου καί τό Πνεύμα Σου τό Άγιον μή αντανέλης απ εμού. Απόδος μοι τήν αγαλλίασιν τού σωτηρίου Σου καί πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τάς οδούς Σου καί ασεβείς επί σέ επιστρέψουσιν. Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός τής σωτηρίας μου, αγαλλιάσεται η γλώσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τά χείλη μου ανοίξεις καί τό στόμα μου αναγγελεί τήν αίνεσίν Σου. Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν, ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τώ Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τή ευδοκία Σου τήν Σιών καί οικοδομηθήτω τά τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν καί ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.
καί ο Κανών, ου η Ακροστιχίς:
Έγειρον ημάς παθών Αναστασία. Γερασίμου
Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄. Υγράν διοδεύσας.
Επίνευσον μάρτυς ως ευμενής, ημών τή δεήσει, καί πρυτάνευσον δαψιλώς, τών σών δωρεών τάς χορηγίας, Αναστασία τοίς σε μεγαλύνουσι.
Γαλήνην εν βίω ειλικρινεί, καί πάντων σκανδάλων, τήν τελείαν αποφυγήν, ημάς ενδυνάμωσον παμμάκαρ, ιχνηλατείν διά βίου καί σώζεσθαι.
Επίχεε άνωθεν δαψιλών τόν έλαιον μάρτυς, τών φαρμάκων τών μυστικών, καί ίασαι νόσων δυσιάτων, Αναστασία ημάς τούς ικέτας σου.
Θεοτόκιον.
Ιλύος με κάθαρον εμπαθούς, καί σώσον με Κόρη, επελθούσης μοι συμφοράς μή ουν καταλίπης με Παρθένε, ίνα μή γέλως τοίς πάσι γενήσωμαι.
Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος.
Ρυπτική σου πρεσβεία, τά τών ψυχών τραύματα, καί τά τών σωμάτων θεόφρον, δεινά ελκώματα, ημών απόκλυνον, Αναστασία καί ρώσιν, καί υγείαν άφθονον, πάσι χορήγησον.
Οδυνών δυσφωρήτων ανιαρών θλίψεων, ζάλης καί πικράς αθυμίας, εκ παραπτώσεων, καί κοσμικών πειρασμών, Αναστασία θεόφρον, επιστάσα λύτρωσαι, ημάς τούς δούλους σου.
Νεκταρόβρυτον νάμα, ύδωρ ζωής ήδιστον, οία πέρ πηγή ευσπλαγχνίας, καί αγαθότητος, Αναστασία σεμνή, τοίς εν ευχή τηκομένοις, κατωδύνων θλίψεων, ράνον καί όμβρησον.
Θεοτόκιον.
Η λαμπάς η φωσφόρος, τής υπέρ νούν λάμψεως, η ανατολή η γλυκεία, ζωής τού σέλαος, λάμψον ακτίνα μοι, τής αληθούς μετανοίας σκότει γάρ καλύπτομαι, πάσης φαυλότητος.
Ανάστησον Αναστασία θεόφρον τούς σούς ικέτας εκ συντριμμάτων καί χαλεπών περιστάσεων, καί σεσωσμένους προσάγαγε τώ Κυρίω.
Επίβλεψον, εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί τήν εμήν χαλεπήν τού σώματος κάκωσιν, καί ίασαι τής ψυχής μου τό άλγος.
Αίτησις καί τό Κάθισμα.
Ήχος β΄. Τοίς τών αιμάτων σου.
Τοίς τών θαυμάτων σου θείοις πυρσεύμασι, τών παθημάτων ελαύνεις τήν μοιράσιν, καί τήν υγείαν παρέχεις τοίς χρήζουσιν, Αναστασία Χριστού σεμνοπάρθενε σύ γάρ τών νοσούντων ιάτειρα.
Ωδή δ΄. Εισακήκοα Κύριε.
Μοχθηρόν καί επώδυνον, ως αποσκιρτήσας τής θείας χάριτος, διανύω βίον ένδοξε, αλλά σύ Χριστώ με επανάγαγε.
Αλεξίκακον άριστον, η τής προστασίας σου επισκίασις, εν βιαίαις περιστάσεσι, ώ Αναστασία ημίν γένοιτο.
Συμφορών τό επίπονον, καί ασθενημάτων δεινών τήν έφοδον εξ ημών απείργει πάντοτε, ώ Αναστασία καλλιπάρθενε.
Θεοτόκιον.
Αγαλλίασιν άυλον, τή λελυπημένη ψυχή μου όμβρησον, ώσπερ δρόσον χαριτόβρυτον, Κεχαριτωμένη Μητροπάρθενε.
Ωδή ε΄. Φώτισον ημάς.
Θαύμασι πολλοίς, καί ιάσεων δυνάμεσι, διαπρέπουσα εν κόσμω εμφανώς, πανταχού πάντας προφθάσεις τούς καλούντας σε.
Ώφθης αρωγός, τοίς ποικίλως κινδυνεύουσιν επιφαινομένη νοερώς, καί τόν σάλον καταπαύσασα τών θλίψεων.
Νόσων χαλεπών, στεναγμών τε καί κακώσεων, καί ταλαιπωρίας πειρασμών, ώ Αναστασία ημάς λύτρωσαι.
Θεοτόκιον.
Άνοιαν δεινήν, εκνοσήσας βίω χείρονι, συνεσχέθην καταιγίσι πειρασμών, αλλά τούτων Θεοτόκε σύ με λύτρωσαι.
Ωδή ς΄. Τήν δέησιν.
Νενέκρωμαι αμαρτίας βέλεσι, τοξευθείς τή τού εχθρού συνεργεία καί κατωτάτω απέρριμμαι λάκκω, καί εν σκιά τού θανάτου κατώκησααλλεπιστάσα σύ σεμνή, εκ βυθού τών κακών με ανάγαγε.
Ανάρρωσιν καί τελείαν λύτρωσιν, τοίς εν πόνοις τρυχομένοις ατρύτοις, ως φιλοικτίρμων πρυτάνευσον Μάρτυς, καί θλιβομένων τήν λύπην μετάστρεψον Αναστασία μυστικώς, εις χαράν αληθή καί φαιδρότητα.
Σωμάτων σε ιατρόν πανάριστον, καί πνευμάτων αληθή θεραπείαν, ο τών ψυχών καί σωμάτων Δεσπότης, Αναστασία λαμπρώς απειργάσατο διό θεράπευσον ημών, καί ψυχών καί σωμάτων τούς μώλωπας.
Θεοτόκιον.
Τών ρήσεων τού σεπτού θελήματος, παρακούσας ακουσία εσχάτη, απεμακρύνθην Θεού ο παντλήμων, καί χλευασμός τοίς πλησίον μου γέγονα διό οικτρού ονειδισμού, Θεοτόκε μου σύ με διάσωσον.
Ανάστησον Αναστασία θεόφρον τούς σούς ικέτας, εκ συντριμμάτων καί χαλεπών παραπτώσεων, καί σεσωσμένους προσάγαγε τώ Κυρίω.
Άχραντε, η διά λόγου τόν Λόγον ανερμηνεύτως, επ εσχάτων τών ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αίτησις καί τό Κοντάκιον.
Ήχος β΄. Τά άνω ζητών.
Τά πάθη ημών, τά μυσαρά καί χρόνια, ροπή μυστική, Αναστασία ίασαι, καί ζωήν ακίνδυνον, διανύειν ημάς καταξίωσον, ώς αν τών θείων εντολών, τρυγήσωμεν πάντες, τούς ενθέους καρπούς.
Καί ευθύς τό Προκείμενον.
Υπομένων υπέμεινα τόν Κύριον, καί προσέσχε μοι, καί εισήκουσε τής δεήσεως μου.
Στίχος. Καί έστησεν επί πέτραν τούς πόδας μου, καί κατεύθυνε τά διαβήματα μου.
Ευαγγέλιον. Εκ τού κατά Ματθαίον (κεφ. Ί 16 22)
Είπεν ο Κύριος τοίς εαυτού μαθηταίς Ιδού εγώ αποστέλλω υμάς, ως πρόβατα εν μέσω λύκων γίνεσθε ουν φρόνιμοι ως οι όφεις καί ακέραιοι ως αι περιστεραί. Προσέχετε δε από τών ανθρώπων παραδώσουσι γάρ υμάς εις συνέδρια καί εν συναγωγαίς αυτών μαστιγώσουσιν υμάς καί επί ηγεμόνας δε καί βασιλείς αχθήσεσθε ένεκεν εμού, εις μαρτύριον αυτοίς καί τοίς ένθεσιν.Όταν δε παραδώσουσιν υμάς, μή μεριμνήσητε πως η τι λαλήσητε δοθήσεται γάρ υμίν εν εκείνη τή ώρα τι λαλήσητε. Ου γάρ υμείς έστε οι λαλούντες, αλλά τό Πνεύμα τού Πατρός υμών τό λαλούν εν υμίν. Παραδώσει δε αδελφός αδελφόν εις θάνατον καί πατήρ τέκνον, καί επαναστήσονται τέκνα επί γονείς καί θανατώσουσιν αυτούς. Καί έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων διά τό όνομα μου ο δε υπομείνας ειςτέλος, ούτος σωθήσεται.
Δόξα
Ταίς τής Αθλοφόρου πρεσβείαις, ελεήμον, εξάλειψον τά πλήθη τών εμών εγκλημάτων.
Καί νύν
Ταίς τής Θεοτόκου πρεσβείαις, ελεήμον, εξάλειψον τά πλήθη τών εμών εγκλημάτων.
Στίχος. Ελεήμον, ελέησον με ο Θεός
Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β΄. Όλην αποθέμενοι.
Ρώσιν αδαπάνητον, ψυχών ομού καί σωμάτων, ως πηγή ακένωτος, επομβρία κρείττονι, αναβλύζουσα, τών παθών κάθαρον, καί τών νοσημάτων, τάς σπιλάδας καί προστρίμματα, εξ ημών τέλειον, ώ Αναστασία πολύαθλε, υγείας ιλαρότητα, τής κατ άμφω πάσι παρέχουσα, καί τόν σόν νυμφίον, απαύστως καθικέτευε Χριστόν, αμαρτημάτων συγχώρησιν, δούναι τοίς τιμώσι σε.
Σώσον ο Θεός τόν λαόν σου
Ωδή ζ΄. Παίδες Εβραίων.
Άλυτον βίον ειρηναίον, εν σεμνότητι καί πάση ευσεβεία, διανύειν ημάς, ενίσχυσον λιταίς σου, Αναστασία ένδοξε, ιαμάτων η πλημμύρα.
Σβέσον τήν φλόγα τών παθών μου, καί κατάπαυσον τόν πόνον τής ψυχής μου, καί χαράν αληθή καί θείαν ευφροσύνην, Αναστασία δώρησαι, τώ δεινώς κεκακωμένω.
Ίδε ευσπλάγχνω όμματι σου, τήν ταπείνωσιν ημών Μεγαλομάρτυς, καί μεγάλων κακών, ημίν επερχομένων, τήν ρύμην αναχαίτισον, τή μεγίστη σου πρεσβεία.
Θεοτόκιον.
Άκουσον Κόρη τής φωνής μου, ενωτίσθητι μυχίους στεναγμούς μου, καί μελλούσης οργής, καί φανεράς αισχύνης, ως οίδάς με απάλλαξον, τόν δεινώς συντετριμμένον.
Ωδή η΄. Τόν εν όρει αγίω.
Γεωργία τής σής επιστασίας, παθημάτων δεινών, ανάσπασον τάς ρίζας, εκ τών ψυχών ημών θεομακάριστε, καί τής αφθαρσίας, εμφύτευσον εν ταύταις, τάς θείας αναδόσεις.
Εφορώσα ημάς μή διαλίπης, τούς τήν σήν αρωγήν, νύν επιβοωμένους, Αναστασία Μάρτυς καλλιπάρθενε, όπως λυτρωθώμεν, πάσης επηρείας, εχθρού τού παλαμναίου.
Ρέει άφθονον χάριν ιαμάτων, η πανσέβαστος, καί ιερά Εικών σου, καί νοσημάτων σβέννυσι τούς άνθρακας, καί τούς φλεγομένου, θλίψεσιν ατρώτους, ενθέους αναψύχει.
Θεοτόκιον.
Από πάσης οργής θανατηφόρου, καί βουλής πονηράς, τού αρχηγού τού σκότους, ευλογημένη σώσον με Πανάμωμε καί τής ενεστώτης, ρύσαι με ανάγκης, τή σή επιστασία.
Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Σωμάτων σηπεδόνας, καί ψυχών τάς νόσους, τή μυστική χειρουργία θεράπευσον, Αναστασία Θεόφρον τών προσιόντων σοι.
Ιλέωσαι σοίς δούλοις, τή σή μεσιτεία τόν αγαθόν καί ευίλατον Κύριον, ώς αν τής τούτου τρυφήσαιμεν αγαθότητος.
Μνημόνευε απαύστως, ώ Αναστασία, τών ολοτρόπω σπουδή προσιόντων σοι, καί εκ ψυχής εξαιτούντων τήν προστασίαν σου.
Ολόσωμον τό τραύμα, κέκτημαι ο τάλας, αλλεπιστάσα σύ Μάρτυς με ίασαι, καί πρός οδόν μετανοίας ήδη με ίθυνον.
Θεοτόκιον.
Υψίστου ώφθης θρόνος, Κεχαριτωμένη, διό κάμε εκ τών κάτω ανύψωσον, πρός αληθείς αναβάσεις ζωής κρείττονος.
Άξιόν εστιν ως αληθώς μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον, τήν αειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τού Θεού ημών. Τήν τιμιωτέραν τών Χερουβίμ καί ενδοξοτέραν ασυγκρίτως τών Σεραφίμ, τήν αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, τήν όντως Θεοτόκον σέ μεγαλύνομεν.
Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια,
Παρθενομαρτύρων την καλλονήν, καί τών ιαμάτων, τόν ακένωτον θησαυρόν, τήν νύμφην Κυρίου, τό σκεύος τών χαρίτων, σεμνή Αναστασία υμνολογούμεν σε.
Χαίροις παρθενίας εύπνους λείπων, ο τά άνθη φέρων, τής αθλήσεως τά τερπνά, ών τή ευδοκία σεμνή Αναστασία, ημών τάς διανοίας, ευφραίνεις πάντοτε.
Χαίρουσα ηγώνισαι ανδρικώς, υπέρ τής αγάπης, τού ταθέντος εν τώ Σταυρώ όθεν τής ευκλείας, αυτού επιτυχούσα, ημάς Αναστασία αεί περίεπε.
Χαίροις τών θαυμάτων η λαμπηδών, η τής ευσπλαγχνίας, διαυγάζουσα τάς αυγάς, καί τών παθημάτων, διώκουσα τό σκότος, κλυτή Αναστασία, πιστών βοήθεια.
Χάριτι ενθέου τάς παροχάς, δαψιλώς πορίζου, τοίς αιτούσιν ολοσχερώς, τήν σήν προστασίαν, σεμνή Αναστασία, καί θλιβερών παντοίων, ημάς διάσωζε.
Έγειρον εκ λάκκου αμαρτιών, τήν ψυχήν μου Μάρτυς, ιλοσθήσασαν χαλεπώς, καί πρός μετανοίας, οδήγησον με τρίβους, Αναστασία Μάρτυς, τόν ευφημούντας σε.
Πάσαι τών Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες μετά τής Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις τό σωθήναι ημάς.
Τό τρισάγιον
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υιώ, καί αγίω Πνεύματι,
καί νύν, καί αεί, καί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς Κύριε, ιλάσθητι ταίς αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ανομίας ημίν Άγιε, επίσκεψαι καί ίασαι τάς ασθενείας ημών, ένεκεν τού ονόματος σου.
Κύριε, ελέησον Κύριε, ελέησον Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί
Πάτερ ημών ο εν τοίς ουρανοίς, αγιασθήτω τό όνομα σου ελθέτω η βασιλεία σου γενηθήτω τό θέλημά σου, ως εν ουρανώ, καί επί τής γής. Τόν άρτον ημών τόν επιούσιον δός ημίν σήμερον καί άφες ημίν τά οφειλήματα ημών, ως καί ημείς αφίεμεν τοίς οφειλέταις ημών καί μή εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από τού πονηρού.
Ότι σού εστιν η βασιλεία καί η δύναμις καί η δόξα τού Πατρός καί τού Υιού καί
τού Αγίου Πνεύματος, νύν καί αεί καί εις τούς αιώνας τών αιώνων.
Καί τά Τροπάρια ταύτα. Ήχος πλ. β΄.
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, πάσης γάρ απολογίας απορούντες, ταύτην Σοι τήν ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς.
Δόξα.
Κύριε ελέησον ημάς, επί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής τών ανομιών ημών. Αλλ επίβλεψον καί νύν ως εύσπλαχνος καί λύτρωσαι ημάς εκ τών εχθρών ημών. Σύ γάρ εί Θεός ημών καί ημείς λαός Σου, πάντες έργα χειρών Σου καί τό όνομά Σου επικεκλήμεθα.
Καί νύν.
Τής ευσπλαχνίας τήν πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε, ελπίζοντες εις Σέ μή αστοχήσομεν, ρυσθείημεν διά Σού τών περιστάσεων Σύ γάρ η σωτηρία τού γένους τών Χριστιανών.
Καί τό Τροπάριον.
Ήχος δ΄. Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ.
Τήν αθληφόρον τού Χριστού τήν πανένδοξον, Αναστασίαν οι πιστοί ικετεύσωμεν, όπως Χριστός δεήσειν αυτής τειχίσηται ημάς, όνπερ επεπόθησεν ως Νυμφίον ουράνιον, πάντα αποπτύσασα πρός τήν τούτου απόλαυσιν. Καταοράτων γάρ εχθρών καί ορατών, μεσίτις πέλει Κυρίω ευπρόσδεκτος.
Εκτενής καί Απόλυσις, μεθ ήν ψάλλομεν τα εξής
Ήχος β΄. Ότε εκ τού ξύλου.
Μάρτυς τού Χριστού πανευκλεής, σκέπη τών πιστών καί προστάτις, Αναστασία σεμνή, πάσης περιστάσεως, βιαίας λύτρωσαι, τούς θερμώς σοι προστρέχοντας, πάσαν ευλογίαν, θείας αγαθότητος, εξαιτουμένη αυτοίς, όπως εν σεμνή πολιτεία, καί ειρηνική καταστάσει, τόν σε μεγαλύνοντα δοξάζωμεν.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τών δούλων Σου, καί λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης καί θλίψεως.
Τήν πάσαν ελπίδα μου, εις Σέ ανατίθημι, Μήτερ τού Θεού, φύλαξόν με υπό τήν σκέπην Σου.
Δι ευχών τών Αγίων Πατέρων ημών.
Κύριε Ιησού Χριστέ ό Θεός ημών έλέησον ημάς.
Αμήν.